Wachten op de veelbelovende rit.                                        De deelnemers

Om 19:00 stonden we allen klaar voor weer een prachtige rit met uiteraard mooi zomerweer. Deze keer uitgezet door Anco. 15 motoren met 5 duo’s. We vertrokken in 2 groepen. De 1e groep met 9 motoren en de 2e groep met 6 motoren. Ikzelf probeerde weer eens aan te sluiten bij de 1e groep om hun te vereeuwigen in een verslag. Weer wilden ze me niet mee hebben en gingen er vandoor voordat ik gereed was. Dit kwam goed uit, want nu zat ik in de groep met Anne. Hierover meer later in het verslag.

De rit ging een beetje zigzaggend door het Alblasserwaardse landschap (ook nog een deel Vijfheerenlanden wellicht). naar Gorinchem. Dit keer bij de Giessen links om naar Schelluinen. Af en toe komt in me naar boven dat we in een mooie omgeving wonen, dat overkwam me dit keer ook. Anco had weer een mooie route uitgezet. Bij Almkerk reden we het Land van Maas en Waal weer in naar Oosterhout via de pont over de Bergsche Maas.

De pont over de Bergsche Maas, waar het volgens Hanny héééél heet was..

Het was heerlijk weer en er viel niets bijzonders over de rit te vertellen, ware het niet dat ik met mijn “nieuwe” Kawasaki Versys 650 meedeed. Het was de 3e rit die ik er mee reed. Ergens onderweg hoorde ik opeens iets rammelen door het geluid van de motor en de wind heen. Ik voelde al aan het dashboard, maar die zat goed vast. Daarna probeerde ik langs de kuip naar het voorwiel te kijken. Ik werd bang dat die niet goed vastgedraaid was. Ik besloot de motor even langs de kant van de weg te zetten. Maar dat hoefde niet meer. De route nam een afslag naar rechts en net daarvoor probeerde ik te remmen, maar er was geen weerstand bij de handrem. Al proberende te remmen en de bocht insturend dacht ik; “wat doe ik fout?”. Ik had 9 jaar een automaat gereden en dacht dat ik iets verkeerd deed. Ik bedacht me dat ik niets verkeerd deed, maar dat de rem het niet deed. Ik kon de bocht niet halen met deze snelheid en stuurde alsnog rechtdoor. Gelukkig geen verkeer. Ik bedacht me dat er een voetrem op zat, had ik natuurlijk niet op de motorscooter, en zette de motor aan de kant.

Het bleek dat Arie Molenaar Motors, waar de motor vandaan kwam, de bouten van de remblokken van het voorwiel niet goed had vast gedraaid. Deze had al enige tijd los gehangen en rammelde dus tegen de velg, het geluid dat ik hoorde. Gelukkig zat ik dus in de groep met Anne. Deze heeft een koffertje aan de motor hangen met allerlei reparatie-spul, waaronder 2 bouten die paste op het remblok-mechaniek. Wel moest er bij 1 nog een ringetje tussen. Deze had Anne uiteraard ook. Helaas was ik in de consternatie vergeten foto’s te maken, jammer. Uiteraard kwam de groepsleider Anco even kijken wat er aan de hand was. Hij dacht dat ik had zitten slapen op de motor en de afslag miste. Ik snap nog steeds niet waar ik deze reputatie aan te danken heb.

Dankzij Anne kon ik de rit vervolgen naar de stop voordat we via de snelweg naar D’n Balie zouden gaan. De stop was in Den Hout, Oosterhout, bij , alwaar we het befaamde Brabantse worstenbroodje konden nemen, of de traditionelen onder ons Appelgebak met- of zonder slagroom. Het worstenbroodje was 1 van de betere die ik ooit had gegeten en zo te zien was het gebak ook lekker. Het terras, het weer en het uitzicht waren prima:

Toen over de snelweg naar D’n Balie om gezellig na te babbelen. Alhoewel gezellig? Alsof het pesten tijdens de stop in Den Hout niet genoeg was, deden ze dat dunnetjes over bij D’n Balie. Iets over alle bouten controleren of ze vast zaten en wat dies meer zij. Gelukkig ging het mijn ene oor in en het andere uit.

De onverlaten!

Overigens heeft Arie Molenaar de velg netjes overgespoten en alle bouten nog even gecontroleerd. Anne: je krijgt de bouten nog terug voor de volgende keer. Voorlopig blijf ik bij jou in de groep, dus voorlopig elke rit meedoen!

Vol verwachting klopt mijn hart voor de volgende rit.